Konwencja MLC, 2006 zmiany jakie się dokonują w jej zapisach Maritime Labour Convention, 2006 - omawialiśmy konwencję MLC, 2006 w poprzednim poście, link do niego TUTAJ Konwencja nie jest zamkniętym dokumentem. Nadzwyczajny Komitet Trójstronny Morskiej Konwencji Pracy, 2006 (Special Tripartite Committee (STC) of the Maritime Labour Convention, 2006 (MLC, 2006)) został powołany na mocy art. XIII Konwencji o pracy na morzu z 2006 r. z następującymi postanowieniami: 1. Rada Administracyjna International Labour Organisation (ILO) będzie stale kontrolować funkcjonowanie niniejszej Konwencji przez powołany przez nią komitet posiadający szczególne kompetencje w dziedzinie norm pracy na morzu. 2. W sprawach rozstrzyganych zgodnie z niniejszą Konwencją, Komitet składać się będzie z dwóch przedstawicieli wyznaczonych przez rząd każdego Członka, który ratyfikował niniejszą Konwencję, oraz przedstawicieli Armatorów i Marynarzy wyznaczonych przez Radę Administracyjną po konsultacji ze Wspólną Organizacją Morską (Joint Maritime Commission). 3. Przedstawiciele rządów Członków, którzy jeszcze nie ratyfikowali niniejszej Konwencji, mogą uczestniczyć w Komitecie, ale nie mają prawa głosowania w jakiejkolwiek sprawie rozpatrywanej zgodnie z niniejszą Konwencją. Organ Zarządzający może zaprosić inne organizacje lub podmioty, aby były reprezentowane w Komitecie przez obserwatorów. 4. Głosy każdego przedstawiciela armatorów i marynarzy w Komitecie będą ważone w taki sposób, aby zapewnić, że grupa armatorów i grupa marynarzy mają po połowie siły głosu całkowitej liczby rządów reprezentowanych na danym posiedzeniu oraz uprawniony do głosowania. Jakie grupy przedstawiają propozycje do STC? Shipowners’ group (grupa Armatorów), Seafarers’ group (grupa Marynarzy), Governments’ (Rządy krajów). Spotkania Special Tripartite Committee odbywają się w celu omawiania zmian Konwencji, do tej pory odbywają się w Genewie: pierwsze 7-11 kwietnia 2014 r., drugie 8-10 lutego 2016 r., trzecie 23-27 kwietnia 2018 r. Czwarte spotkanie zostało podzielone na dwie części. Część I w formule online odbyła się od poniedziałku 19 do piątku 23 kwietnia 2021. Raport do pobrania TUTAJ. Część II w maju 2022 r. odbędzie się czwarte spotkanie STC w Genewie, 9-13 maja lub 4-13 maja, jeśli online). STC otrzymał 12 wniosków w oficjalnym terminie (do 11 października 2021 r.) od grupy marynarzy, grupy armatorów oraz rządów*. Zostaną one rozpatrzone na IV posiedzeniu Specjalnego Komitetu Trójstronnego MLC. Strony Komitetu (STC) grupami złożyło następujące propozycje: Grupy marynarzy i armatorów z 5 propozycjami: (1) Środki ochrony osobistej, (2) Wyżywienie i catering, (3) Repatriacja, (4) Opieka medyczna na lądzie, (5) Zabezpieczenie finansowe w sytuacjach porzucenia. Kolejne 5 propozycji grupy marynarzy: (6) Komunikacja, (7) Marynarska umowa o pracę - kontrakt, (8) Repatriacja, (9) Rekrutacja i zatrudnienie, (10) Zabezpieczenie finansowe. Rządy mają 2 propozycje: (11) Obowiązkowe zgłaszanie ofiar śmiertelnych marynarzy na morzu oraz (12) Określenie maksymalnego czasu trwania kontraktu (pobytu na statku). Pełen tekst dokumentu, w którym omówiono wymienione wyżej propozycje można pobrać TUTAJ. *Przed przesłaniem proponowanych poprawek do Specjalnego Komitetu Trójstronnego (STC) do ewentualnego przyjęcia, wszyscy Członkowie Organizacji, niezależnie od tego, czy ratyfikowali Konwencję, czy nie, mają możliwość przesłania opinii i sugestii ich dotyczących, co STC weźmie pod uwagę. Wszelkie uwagi lub sugestie dotyczące propozycji, można przesyłać do poniedziałku 28 lutego 2022 r., e-mailem na adres MLCamend@ilo.org. Propozycje wraz z ich omówieniem to obszerny tekst. Postanowiliśmy omówić dwie propozycje, zaciekawiło nas czym się różnią.Grupy Armatorzy i Marynarze oraz Marynarze mają propozycję o nazwie Repatriacja. Jest to 3 i 8 numer propozycji z dwunastu. Propozycja nr 3 od grupy Armatorzy i Marynarze: Dzięki doświadczeniu zdobytemu od czasu wdrożenia postanowień normy A2.5.2 stało się jasne, że postanowienia te odpowiednio zapewniają wsparcie „porzuconym” marynarzom poprzez mechanizm zabezpieczenia finansowego. Jednak w praktyce, w wielu przypadkach, które są dobrze udokumentowane, wysiłki zabezpieczenia finansowego zmierzające do repatriacji unieruchomionej załogi zostały udaremnione przez władze portowe w kraju, w którym jest statek. W kilku przypadkach władze lokalne zapobiegły opuszczeniu statku przez unieruchomioną załogę, pogłębiając i tak już niepokojącą sytuację i narażając marynarzy na poważne problemy finansowe, ponieważ postanowienia Standardu przewidują jedynie do czterech miesięcy rekompensaty wynagrodzenia. To wraz z trudnościami w dostępie do opieki medycznej, zwłaszcza podczas pandemii, może również zwiększać ryzyko zdrowia psychicznego i fizycznego marynarzy. Proponowany ustęp będzie lepiej określał mechanizm dostępu do zabezpieczenia finansowego oraz wielostronną odpowiedzialność za ułatwienie sprawnego i szybkiego rozwiązania sytuacji, również z uwzględnieniem już istniejących postanowień Konwencji o swobodnym przepływie i podróżowaniu marynarzy. Proponowana poprawka do normy A2.5.1, ustęp 8 dodaje nowy tekst: 8. W szczególności Członek nie odmówi prawa do repatriacji żadnemu marynarzowi z powodu sytuacji finansowej armatora lub z powodu niezdolności lub niechęci armatora do zastąpienia marynarza. W przypadkach, w których obowiązujące prawo wymaga obecności na pokładzie marynarzy w celu zagwarantowania bezpieczeństwa, zostaną zatrudnieni marynarze krajowi, a jeśli nie ma dostępnych wykwalifikowanych marynarzy, marynarze z innych krajów zostaną zatrudnieni w celu spełnienia zobowiązań niniejszej Normy. Propozycja nr 8 od grupy Marynarze: Podczas pandemii Covid-19 zwrócono uwagę na problem marynarzy pozostawionych bez pomocy finansowej lub medycznej oraz powszechną praktykę, zgodnie z którą marynarze są wymustrowywani w punkcie wyjścia, niezależnie od tego, że mogą być zmuszeni do podróży z tego punktu do kraju zamieszkania. adres zamieszkania. Jest to problem powszechny dla marynarzy z Filipin, Indii i Indonezji. Koszty podróży do i z domu do punktu wymustrowania mogą być dość uciążliwe i w tym czasie (który może wynosić od jednego do kilku dni, w zależności od środka transportu) zainteresowani marynarze nie są objęci ubezpieczeniem ani środkami komfortu. Konwencja MLC, 2006 stanowi w Prawidle 2.5 – Repatriacja – że marynarze mają prawo do repatriacji bez ponoszenia kosztów w okolicznościach i na warunkach określonych w Kodeksie. Niedawne doświadczenia związane z Covid-19 unaoczniły lukę w Konwencji, zgodnie z którą opcje dostępne w ramach Standardu i Wytycznych w sprawie ostatecznego miejsca przeznaczenia wymustrowania marynarza i obowiązków armatora wobec nich, pozwalają na różne interpretacje oraz, w rezultacie marynarze są karani. W większości przypadków odpowiedzialność armatora lub agenta załogowego wobec zainteresowanych marynarzy kończy się w punkcie wejścia do kraju docelowego, a nie w miejsce zamieszkania marynarza. Propozycja doprecyzuje odpowiedzialność zarówno armatora, jak i rekrutującej agencji wobec marynarzy, dopóki nie dotrą do miejsca docelowego pod ich adresem domowym z wynikającymi z tego korzyści z ubezpieczenia do czasu dotarcia do takiego miejsca przeznaczenia. Propozycja odnośnie normy A2.5.1:wstawić nowy akapit 3: Niezależnie od paragrafu 2 niniejszego każdy Członek zapewni, że: (a) marynarze mają prawo do wynagrodzenia, diety, jedzenie i zakwaterowanie i niezbędne leczenie od momentu opuszczenia statku, aż dotrą do miejsca przeznaczenia repatriacji. Czy interesuje Cię bardziej szczegółowe omówienie poszczególnych części Konwencji? Czy chcesz wiedzieć więcej o propozycjach zmian?Jeśli tak, które mamy omówić? Napisz do NAS!
